مجله دانشگاه علوم پزشکی بابل
سال یازدهم شماره 2 (پیاپی 49، خرداد و تیر 1388)

در صورت مصرف همزمان سیکلوسپورین و اریترومایسین احتمال بروز سمیت کلیوی وجود دارد که میتواند ناشی از تداخل در سطح جذب و یا متابولیسم باشد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر اریترومایسین در جذب روده ای سیکلوسپورین و پایداری دارو در دمای 37 درجه سانتیگراد، همچنین جذب سطحی آن به سرنگ و لوله های پلاستیکی انجام شد تا مکانیسم این تداخل مورد ارزیابی قرار گیرد.
در این مطالعه از 32 رت نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 300-200 گرم استفاده شده است. رت ها به چها گروه تست و چهار گروه کنترل (مجموعا 8 گروه) تقسیم شدند. پس از بیهوش نمودن حیوان محلول سیکلوسپورین با غلظت های 20 و 15 و 10 و 5 میکرومولار در حضور (در چهار گروه تست) یا عدم حضور (در چهار گروه کنترل) اریترومایسین 150 میکرومولار با سرعت 2/0 میلی لیتر در دقیقه از روده کانوله شده عبور داده شد و نمونه گیری تا 90 دقیقه انجام گردید. نهایتا غلظت داروی باقیمانده در روده اندازه گیری شد و مقادیر نفوذپذیری های روده ای برای غظتهای مختلف دارو در شرایط مختلف مورد آزمایش، محاسبه گردید. برای تعیین مقدار دارو در کلیه نمونه ها از روش کروماتوگرافی فاز معکوس استفاده گردید.
میانگین تعداد نفوذپذیری مؤثر سیکلوسپورین از (6-10 ×) 4/33-1/22 سانتیمتر بر ثانیه در گروه کنترل به (6-10 ×) 4/53- 2/37 سانتیمتر بر ثانیه در گروه تست افزایش یافته است که این اختلاف معنی دار بوده است (05/0>p). این دارو در شرایط آزمایش از پایداری خوبی برخوردار بود و در پایان طول دوره آزمایش حداکثر 5-4% از غلظت اولیه دارو کاسته شده است. لیکن مقدار قابل توجهی از دارو، جذب سرنگ و لوله ها می شود.
نتایج مطالعه نشان داد که سیکلوسپورین دارای محلولیت کم و نفوذپذیری بالا می باشد و بخشی از تداخل اریترومایسین با سیکلوسپورین در سطح جذب صورت میگیرد.

درد نوروپاتی بدنبال ایجاد آسیب به سیستم اعصاب محیطی و یا مرکزی ایجاد می شود. با وجود کثرت افراد مبتلا به آن هنوز راه درمانی مناسبی پیشنهاد نشده است. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر ضد دردی حاصل از تزریق هیستوگرانین به همراه پیوند بافت مرکزی آدرنال به داخل نخاع در یک مدل درد نوروپاتی طراحی شده است.
در این مطالعه تجربی از 20 سر موش صحرایی نر استفاده شد. در ابتدای آزمایش حیوانات به 2 گروه 10 تایی تقسیم شدند. یک هفته بعد از انجام عمل آسیب عصبی (Chronic constriction injury=CCI) بافت مرکزی آدرنال و یا عضله مخطط در فضای زیر عنکبوتیه در ناحیه کمری پیوند شد و یک هفته بعد از پیوند (هفته دوم بعد از عمل آسیب عصبی) حیوانات دوزهای متفاوتی از هیستوگرانین (0.5μg/10ml، 1، 3، 6) و یا نرمال سالین بصورت داخل نخاعی دریافت کردند. جهت سنجش میزان درد تست های رفتاری قبل از CCI، قبل از عمل پیوند، قبل از تزریق و 10 دقیقه پس از تزریق هیستوگرانین انجام گردید.
انجام CCI باعث ایجاد اختلالات حسی در حیوانات شد. در حیواناتی که به همراه پیوند بافت آدرنال، 5/0 میکروگرم هیستوگرانین دریافت کرده بودند آستانه حس حرارتی و مکانیکی به ترتیب 6/0±3/9 و1/1±5/9 ثانیه بود که نسبت به زمان قبل از تزریق افزایش یافته بود (05/0>p). در حالیکه تزریق 6 میکروگرم هیستوگرانین تفاوت معنی داری را در آستانه حس مکانیکی و حرارتی نسبت به زمان قبل از تزریق نشان نداد. در حیواناتی که پیوند عضله دریافت کرده بودند آستانه حس حرارتی در مقادیر بالاتر از هیستوگرانین افزایش یافته بود. بطوری که آستانه حس حرارتی بدنبال تزریق 3 میکروگرم از هیستوگرانین از 4/0±4/6 ثانیه به 9/0±9 ثانیه رسیده بود که نسبت به قبل از تزریق افزایش داشت (05/0>p). چنین تفاوت معنی داری در حیواناتی که پیوند بافت آدرنال دریافت کرده بودند در مقادیر کمتر وجود داشت (05/0>p).
نتایج این تحقیق نشان دهنده اثر وابسته به میزان هیستوگرانین در کاهش درد بدنبال پیوند بافت مرکزی آدرنال می باشد و تزریق مقادیر اندک آن همراه با پیوند بافت مرکزی آدرنال می تواند باعث تقویت عمل پیوند گردد. بر این اساس استفاده از مقادیر اندک هیستوگرانین به همراه پیوند بافت مرکزی غده آدرنال می تواند راه درمانی مناسبی جهت از بین بردن درد کرونیک به حساب آید.

اختلالات سایکوتیک مهمترین و شایعترین اختلالات روانپزشکی می باشد و داروهای آنتی سایکوتیک (ضد روانپریشی) آتیپیک، به علت نداشتن عوارض خارج هرمی مورد توجه پزشکان و بیماران می باشند، اما از آنجائیکه گزارشهایی مبنی بر وقوع اختلالات متابولیک در بیماران مصرف کننده این داروها منتشر شده. لذا این مطالعه به منظور مقایسه اثر داروهای آنتی سایکوتیک آتیپیک با هالوپریدول انجام شد.

این مطالعه کوهورت بر روی 75 نفر از بیماران مبتلا به یکی از اختلالات سایکوتیک(براساس معیارهای DSM-IV) انجام شد. بیماران با توجه به پاسخ درمانی قبلی و یا شروع جدید سایکوز در یکی از چهار گروه درمانی کلوزاپین، اولانزاپین، ریسپریدون (گروه آتیپیک) و هالوپریدول(گروه تیپیک) قرار گرفتند. بیماران مقاوم به درمان در گروه کلوزاپین و بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی در گروه الانزاپین قرارگرفتند. سطح سرمی قندخون ناشتا، کلسترول و تری گلیسیرید بیماران قبل از شروع درمان و 6 هفته بعد از آن اندازه گیری و با هم مقایسه شد.

از 75 بیمار بستری یا سرپایی 45 نفر از آنها در گروه آتیپیک و 30 نفر در گروه هالوپریدول قرار گرفتند. دو گروه از نظر سن و جنس همسان بودند. قند خون ناشتا، میانگین سطح قندخون ناشتا، تری گلیسرید و کلسترول در گروه درمانی داروهای آتیپیک قبل از درمان به ترتیب 2/16±7/90، 5/35±144 و 1/25±5/163 میلی گرم بر دسی لیتر بود و در گروه هالوپریدول به ترتیب 27±6/88، 5/38±5/162 و 23±2/164 میلی گرم بر دسی لیتر بود که بعد از درمان در گروه درمانی داروهای آتیپیک به ترتیب 1/13±4/94، 8/50±168 و 5/33±6/168 میلی گرم و دسی لیتر در گروه هالوپریدول بعد از درمان به ترتیب 27±9/92، 9/45±3/175 و 5/26±164 میلی گرم بر دسی لیتر شد که اختلاف معنی داری باهم نداشتند.

با توجه به نتایج این مطالعه که داروهای آتیپیک و تیپیک تفاوت قابل ملاحظه ای بر تغییرات سطح خون ناشتا، تری گلیسرید و کلسترول نداشتند. می توان از هر یک از این داروها در شرایط خاص بیمار استفاه نمود.

هلیکوباکترپیلوری یک عامل مهم ایجاد عفونت مزمن معده، گاستریت مزمن، اولسر پپتیک و سرطان معده در انسان است. با استفاده از شیوه های تشخیصی سریع و ارزان و درمان آلودگی با این ارگانیسم می توان از عوارض بیشماری جلوگیری کرد. این مطالعه به منظور مقایسه دو روش سرولوژی و هیستولوژی در تشخیص هلیکوباکتر پیلوری در بیماران مبتلا به دیس پپسی انجام شد.
این مطالعه تحلیلی بر روی 150 نفر از بیماران مبتلا به دیس پپسی مراجعه کننده به بیمارستان شهید یحیی نژاد بابل انجام شد. برای تمام بیماران آندوسکوپی انجام و بیوپسی از آنتروم معده گرفته شد و نمونه خون نیز جهت سرولوژی فرستاده شد. جهت تشخیص هلیکو باکتر پیلوری مطالعات هیستولوژی توسط رنگ آمیزی گیمسا روی نمونه بافت معده و مطالعات سرولوژی خون به روش الیزا، جهت اندازه گیری تیترIgG و IgA ضد هلیکوباکتر پیلوری انجام شد. سپس داده ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
از 150 بیمار مبتلا به دیس پپسی تست سرولوژی هلیکوباکترپیلوری در 121 نفر (7/80%) و هیستولوژی در 135 نفر (90%) مثبت بود. موارد هیستولوژی مثبت در 76 نفر (3/56%) از مردان و 59 نفر (7/43%) از زنان مشاهده شد. دقت تست سرولوژی بر مبنای هیستولوژی 6/78%، حساسیت 9/82%، ویژگی 40%، ارزش پیشگویی مثبت 5/92%، ارزش اخباری منفی 6/20% بود. حساسیت و ویژگی تست IgG، به ترتیب 77% و 40% و تست IgA، بترتیب 8/51% و 6/86% بود. دقت تست سرولوژی در مردان 2/81% و در زنان 7/75% بود.
با توجه به بالا بودن حساسیت تست سرولوژی و پایین بودن ویژگی آن در مقایسه با سایر روش های تشخیصی همچنین سادگی، سرعت و ارزان بودن این تست، توصیه می گردد که از این تست جهت غربالگری استفاده گردد.

آسم یکی از شایع ترین بیماری مزمن تنفسی است که اطلاعات ضد و نقیضی در مورد ارتباط آن با نوع زایمان وجود دارد لذا با توجه به موارد بالای سزارین در منطقه، این مطالعه با هدف تعیین ارتباط آسم با نوع زایمان در کودکان مبتلا به آسم و مقایسه آن با گروه کنترل انجام شده است.
این مطالعه مورد-شاهدی بر روی 512 نفر در دو گروه مورد و شاهد که بین سنین 3 تا 14 سال قرار داشتند انجام شد. گروه مورد کودکان مبتلا به بیماری آسم و گروه شاهد کودکان غیر مبتلا به آسم مراجعه کننده به بیمارستان کودکان امیرکلا بودند. گروه مورد و شاهد از نظر سنی همسان شدند. اطلاعات لازم شامل نوع زایمان، متغیرهای دموگرافیک و موثر بر آسم برای هر دو گروه ثبت و مورد مقایسه قرار گرفتند.
سابقه سزارین در 159 نفر (1/62%) از کودکان مبتلا به آسم و 147 نفر (4/57%) از کودکان گروه کنترل گزارش گردید (OR:1.2 CI95%: 0.8-1.7) که اختلاف آماری معنی داری نداشت. توزیع جنسی، در معرض دود سیگار، سن زمان حاملگی و عفونت شدید تنفسی در سال اول که منجر به بستری در بیمارستان شده باشد در دو گروه اختلاف معنی داری نداشت شد ولی در مورد تماس با حیوانات خانگی در گروه کنترل و سابقه خانوادگی آسم در گروه مورد بطور معنی داری بیشتر بود (05/0>p).
نتایج مطالعه نشان داد که بیماری آسم کودکان با نوع زایمان ارتباطی ندارد.

درد پرینه ناشی از اپیزیاتومی مشکلی استرس زا برای زنان می باشد که در روز اول پس از زایمان شدت بیشتری دارد. برای زنان استرس زا می باشد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر ژل لیدوکائین بر درد بعد از اپیزیاتومی انجام شد.
این مطالعه کارآزمائی بالینی دو سو کور بصورت تصادفی بر روی 150 خانم دارای اپیزیاتومی انجام شد. بیماران به دو گروه 75 نفری ژل لیدوکائین و پلاسبو تقسیم شدند. هر دو گروه از نظر سن مادر، سن حاملگی، تحصیلات، ملیت، تعداد زایمان، نوع اپیزیاتومی، عامل ترمیم کننده، مصرف مخدر در طی لیبر، جنس و وزن نوزاد مشابه بودند. پس از ترمیم اپیزیاتومی، برای گروه مورد ژل لیدوکائین و برای گروه کنترل ژل لوبریکانت تجویز شد. شدت درد با استفاده از معیار های عددی و کلامی درد در دو گروه قبل از دریافت دارو، 6 و12 ساعت پس از دریافت دارو اندازه گیری و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میانگین نمره درد قبل از مصرف ژل در گروه کنترل 2±9/2 و در گروه آزمون 8/1±3/3 بود که 12 ساعت پس از مصرف ژل میانگین نمره درد در گروه آزمون 2±6/2 و در گروه کنترل 4/2 ±6/3 شد (009/0=p). در گروه آزمون 6 نفر (8%) و در گروه کنترل 15 نفر (20%) نیاز به مسکن پیدا کردند (034/0=p). هیچ عارضه ای در مصرف ژل لیدوکائین مشاهده نشد.
نتایج این مطالعه نشان داد که ژل لیدوکائین یک داروی بی خطر و موثر در کاهش درد پرینه ناشی از اپیزیاتومی می باشد که می توان استفاده از آن را در روز اول پس از زایمان توصیه نمود.

عوارض و پیامدهای نامناسب حاملگی، جنینی و نوزادی در حاملگی های دوقلو بیش از تک قلو می باشد، خصوصا اگر حاملگی ناشی از روش های کمک باروری باشد. با توجه به افزایش استفاده از روش های کمک باروری و حامگی های دوقلویی این مطالعه با هدف مقایسه عوارض در حاملگی دو قلوئی حاصل از روش های کمک باروری و خودبخودی جهت شناسائی و درمان زودرس این عوارض انجام شده است.
این مطالعه تحلیلی بر روی 40 نفر از زنان باردار با حاملگی دوقلویی حاصل از روش های کمک باروری و 80 نفر از زنان باردار با حاملگی دوقلویی که خودبخود باردار شده بودند و از نظر سن نیز مشابه بودند، انجام شد. عوارض حاملگی از جمله پره اکلامپسی، دیابت بارداری، زایمان زودرس و عوارض جنینی مانند تاخیر رشد داخل رحمی، وزن کم هنگام تولد و انتقال به بخش مراقبتهای ویژه نوزادان برای هر فرد ثبت و مورد مقایسه قرار گرفتند.
میانگین سن بارداری در حاملگی خودبخودی 2/3±4/34 هفته و در حاملگی با روش های کمک باروری 1/2±7/33 هفته بود که اختلاف معنی داری با هم نداشتند. ابتلا به دیابت بارداری در گروه کمک باروری 13 مورد ودر گروه حاملگی خودبخودی 8 نفر (004/0=p)، تاخیر رشد داخل رحمی در گروه روش های کمک باروری3 مورد و در حاملگی خودبخودی هیچ موردی یافت نشد 035/0p= و انتقال به بخش مراقبتهای ویژه نوزادان در گروه کمک باروری 30 مورد و در گروه حاملگی خودبخودی 26 مورد (000/0=p) که بطور معنی داری بیشتر از گروه خودبخودی بود. وزن هر یک از قل ها در گروه کمک باروری بطور معنی داری کمتر از وزن نوزادان در گروه حاملگی خودبخودی بود (004/0 و 002/0=p). پارگی زودرس پرده ها، پره اکلامپسی، وقایع جفتی، مرگ داخل رحمی جنین در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت.
با توجه به بالاتر بودن عوارض مادری و جنینی در حاملگی های حاصل از روش های کمک باروری، پیشنهاد می شود این بیماران تحت مراقبت پره ناتال دقیق تری را قرار گیرند تا به این طریق بتوان از عوارض آن کاست.

بروسلوز یا تب مالت یکی از بیماری های عفونی که به لحاظ قابلیت انتقال بین دام و انسان از اهمیت بسزایی برخوردار است. ایمنی در این بیماری با تکامل پاسخهای سلولهای T کمکی نوع 1 (Th-1) مرتبط بوده در حالیکه پاسخهای Th-2 موجب وخامت بیماری می شوند. سلولهای Th-1 و Th-2 علاوه بر الگوی سیتوکاینی متفاوت، از نظر بروز مولکولهای سطحی نیز متفاوتند. بطوریکه مولکولهای CD26 و CD30 بترتیب در سطح سلولهای فعال شده Th1 و Th2 بیان میشوند. این مطالعه به منظور مقایسه سطوح سرمی این مولکولها در بیماران مبتلا به بروسلوز و افراد سالم انجام شد.
این مطالعه مورد- شاهدی بر روی 90 بیمار مبتلا به بروسلوز و 70 فرد سالم بعنوان شاهد انجام شد. تشخیص بیماری براساس علایم بالینی، نتایج کشت میکروبی و یا یافته های سرولوژی انجام گردید. سطوح سرمی sCD26 و sCD30 با استفاده از روش الیزای ساندویجی در تمام افراد بیمار و سالم اندازه گیری و مورد ارزیابی قرار گرفت.
غلظت سرمی sCD26 در بیماران مبتلا به بروسلوز و افراد سالم بترتیب 7/249±07/847 و 6/165±97/504 نانوگرم در میلی لیتر بود که اختلاف معنی داری داشت (0001/0>p). حال آنکه غلظت سرمی sCD30 در بیماران مبتلا به بروسلوز و افراد سالم بترتیب 9/35±33/51 و 87/20±75/42 واحد در میلی لیتر بود که تفاوت قابل توجهی نشان نداد.
یافته های این تحقیق نشان می هد که اندازه گیری سطوح سرمی sCD26 و sCD30 روشی سریع و مناسب برای ارزیابی پاسخهای ایمنی مبتلایان به بروسلوز می باشد.

هماهنگی بین عضلانی از جنبه های بیومکانیکی و کنترل عصبی عضلانی نقش مهمی در عملکرد و جلوگیری از صدمات مفصل زانو ایفا می کند. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر سرعت، خستگی و اثر متقابل آنهابر هماهنگی بین عضلات همسترینگ و کوادری سپس انجام شد.
این مطالعه از نوع نیمه تجربی بر روی 31 فرد سالم غیر ورزشکار (24زن و 7 مرد) 30-20 سال که به روش نمونه گیری آسان انتخاب شده بودند، انجام گردید. جهت اعمال خستگی از 60 حرکت فلکشن و اکستنشن زانو با حداکثر قدرت ارادی در سرعت 45درجه برثانیه استفاده گردید. الکترومیوگرافی سطحی از عضلات کوادری سپس و همسترینگ های داخلی و خارجی جهت شروع فعالیت الکتریکی این عضلات در حین انجام حرکت اکستنشن زانو با سرعت های 45، 150و 300درجه بر ثانیه با استفاده از دستگاه ایزوکاینتیک قبل و بعد از خستگی ثبت گردید. سپس داده ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
یافته های مطالعه نشان داد که شروع فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات همسترینگ در تمام سرعتها و در شرایط خستگی و بدون اعمال خستگی، با تاخیر نسبت به عضلات چهارسررانی صورت میگیرد. میانگین زمان تاخیردر شرایط بدون خستگی در سرعت 45 درجه بر ثانیه 2/13±3/74 میلی ثانیه، در سرعت 150درجه بر ثانیه 5/7±50 میلی ثانیه، در سرعت300درجه بر ثانیه 2/7±8/53 میلی ثانیه بدست آمد که با ازدیاد سرعت کاهش یافت (05/0>p). در حالت خستگی در سرعت درجه بر ثانیه 8/8±68 میلی ثانیه، در سرعت 150درجه بر ثانیه 6/11±8/50 میلی ثانیه، در سرعت 300درجه بر ثانیه 4/3±3/48 میلی ثانیه بدست آمد. بجز در مورد عضله واستوس مدیالیس با همسترینگ با ازدیاد سرعت تغییری نکرد.
نتایج تحقیق نشان داد که سرعت های بالا بر روی اختلاف زمانی بین شروع فعالیت عضلات کوادری سپس و همسترینگ نسبت به هم و در ارتباط با سرعت تاثیر بیشتری دارد و در واقع می توان گفت عمده تغییرات مشاهده شده مربوط به اثر سرعت می باشد نه خستگی.

عضلات فلکسور عمقی نقش ویژه ای در ثبات ستون فقرات ناحیه گردن دارند و عملکرد عضلات مزبور خصوصا عضله لونگوس کولی در گردن درد مختل می گردد، اندازه گیری ابعاد این عضله در افراد سالم و بیماران می تواند به روشن تر شدن نقش این عضلات در ثبات ستون فقرات بینجامد. لذا این مطالعه به منظور مقایسه تکرار پذیری اندازه گیری لونگوس کولی در افراد سالم و بیماران مبتلا به گردن درد مزمن با استفاده از سونوگرافی انجام شد.
این مطالعه مقطعی بر روی ده بیمار مبتلا به گردن درد مزمن (44-27 سال) پانزده فرد سالم (41-19 سال) و انجام شد. ابعاد عضله لونگوس کولی گردن در سطح تیروئید با استفاده از یک دستگاه اولتراسونوگرافی اندازه گیری شد. دو تصویر در یک روز با فاصله یک ساعت برای بررسی تکرار پذیری within day (درون روز) و یک تصویر یک هفته بعد برای بررسی تکرار پذیری between days (بین روز) گرفته شد.در هر تصویر سطح مقطع بعد قدامی – خلفی یا ضخامت و بعد جانبی یا پهنا اندازه گیری شد. شکل عضله با تقسیم پهنا بر ضخامت محاسبه گردید. سپس داده ها با استفاده از آزمونهای آماری با هم مقایسه شدند.
تکرار پذیری درون روز و بین روزبرای سطح مقطع بین 9/0-8/0 سانتیمتر مربع برای ضخامت بین 1-9/0 سانتی متر مربع و برای پهنا بین 9/0-6/0 سانتی متر مربع در افراد سالم بدست آمد. در بیماران این مقادیر به ترتیب: 9/0-8/0 سانتی متر مربع برای سطح مقطع، 9/0-8/0 سانتی متر مربع برای ضخامت و 9/0-7/0 سانتی متر مربع برای پهنا بدست آمد. بیشترین ارزش تکرارپذیری در افراد سالم و در سطح مقطع بدست آمد (93/0-90/0=ICC).
نتایج این مطالعه نشان می دهد که اولتراسونوگرافی در اندازه گیری ابعاد لونگوس کولی در افراد سالم و بیماران مبتلا به گردن درد دارای تکرار پذیری بالایی می باشد. بنابراین می توان از این روش غیرتهاجمی جهت پیگیری اثر مداخلات تمرینی درمانی استفاده نمود.

یکی از معمولترین مشکلات مربوط به کودکان، وجود شکایات جسمانی پایدار بدون علت طبی مشخص می باشد که اغلب بر عملکرد کودک در مدرسه، خانواده و ارتباط با همسالان تاثیر می گذارد. عوامل خانوادگی مانند بیماری ها و استرس والدین، خصوصا تعامل منفی والدین با کودک و فرزند پروری ناکارآمد والدین با شکایات جسمانی کودکان و نوجوانان ارتباط دارند. لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر بخشی برنامه فرزندپروری مثبت بر کاهش شکایات جسمانی کودکان انجام شد.
این مطالعه از نوع شبه آزمایشی بر روی 18 دانش آموز که در دو مرحله تصادفی و مبتنی بر هدف انتخاب شده بودند، انجام شد. دانش آموزانی که در خرده مقیاس جسمانی کردن فهرست رفتاری کودک (Child Behavioral Checklist، CBCL) و نیز فرم گزارش معلم (Teacher Report Form، TRF) نمره ای بالاتر از 3، نقطه برش (64=T) کسب کرده بودند، انتخاب و از مادران آنها جهت شرکت در مطالعه دعوت شد و به دو گروه 9 نفری آزمایش و کنترل تقسیم شدند و از همه آنها پیش آزمون و پس آزمون بعمل آمد. برای گروه آزمایش برنامه فرزندپروری مثبت به مدت 2 ماه در 8 جلسه آموزشی 120 دقیقه ای اجرا شد. سپس هر دو گروه مجددا توسط فهرست رفتاری کودک ارزیابی و مورد مقایسه قرار گرفتند.
میانگین سن افراد گروه آزمایش 4/4±2/32 و گروه کنترل 3/4±8/31 سال بود میانگین نمره پیش آزمون گروه کنترل 8/0±8/3 و میانگین نمره پس آزمون آنها 9/0±6/3 بود. میانگین نمره پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش به ترتیب 7/0±7/3 و 1/1±8/2 بود. همچنین تفاضل نمره در گروه کنترل 4/0±2/0 بود که اختلاف معنی داری را نشان داد (05/0>p).
نتایج مطالعه نشان داد که برنامه آموزش فرزند پروری مثبت به مادران سبب کاهش شکایات جسمانی کودکان می شود. بنابراین توصیه می شود برنامه آموزش فرزندپروری مثبت با حضور پدران و مادران بدون در نظر گرفتن سن و جنس فرزندانشان انجام گیرد.

شکستگی دوطرفه گردن فمور یک ضایعه نادر است که بیشتر در افراد بالغ و اغلب با مشکل استخوانی و متابولیک دیده می شود. این ضایعه بسیار بندرت در کودکان اتفاق می افتد. این مورد شکستگی دو طرفه گردن فمور در یک کودک 4 ساله است که گزارش می شود.
گزارش مورد: کودک پسر 4 ساله ای است که بعلت سقوط از ارتفاع یک متری مراجعه کرد و اجازه معاینه دقیق را نمی داد اما در معاینه حرکات هر دو هیپ دردناک بود رادیوگرافی لگن انجام شد. رادیوگرافی شکستگی هر دو گردن فمور به همراه شکستگی بال ایلیوم و هر دو استخوان پوبیس را گزارش کرد. تحت جراحی زودرس، بصورت ثابت کردن شکستگی با پین از درون انسیزیون جراحی و بدون باز کردن محل شکستگی پس از تخلیه هماتوم قرار گرفت. کودک تا 2 سال پس از عمل جراحی پیگیری شد و خوشبختانه مشکل خاصی برای وی پیش نیامد.
با توجه به اینکه شکستگی دوطرفه گردن استخوان ران در کودکان بی نهایت نادر است، لازم است در سقوط از ارتفاع و یا تروما، رادیوگرافی کامل (دو طرفه) درخواست شود تا در صورت وجود شکستگی اقدامات درمانی هر چه زودتر شروع شود.